Zoonlief moet een interview doen met iemand die in het
buitenland woont. Hij woont in
Nederland, en zo dreig ik even een in het buitenland wonend studie-object voor
mijn nazaat te worden. Zijn leraar brengt uitkomst: niet alleen moet het object
in het buitenland wonen, maar het moet ook autentiek buitenlands zijn. Ik val
dus af, want dialekten tellen niet.
Kev ziet zijn
kans schoon en strikt mijn lief als studie-object. Hij stuurt de vragen wel op.
Al twee avonden
zitten mijn lief en ik elkaar nog net niet in het haar. Vragen over Italië, het
werk, het geloof, de mannenmaatschappij, geluk, welzijn, politiek, Europa. Hij
heeft zich goed voorbereid, maar ik zit met de 'pere fritte', oftewel de
gebakken peren. Ik vertaal in en vanuit het Engels, het Italiaans, het
Nederlands. Niet altijd gaat me dat even goed af, wie me een beetje kent weet
dat. En verder blijkt dat we het lang niet altijd eens zijn, waar we dachten
dat wel te zijn. Of laat ik het anders zeggen, we zijn het wel eens maar we
verwoorden het anders. En dat komt omdat ons uitgangspunt verschilt. Italië
loopt namelijk achter [één goeie raad: zeg dat nooit tegen een Italiaan of een
Italiaanse], één generatie ongeveer. Best interessant.
Italië heeft in
mijn lief's leven enorme stappen voorwaarts gemaakt, maar aan het eind van het
liedje staat ze (blij, maar daar gaat het niet om) nog maar aan het begin van
de homohuwelijken (de eerste zijn hier een aantal maanden geleden voltrokken).
Mannetje-mannetje-paren en vrouwtje-vrouwtje-paren kunnen hier geen kinderen
adopteren, euthanasie is nog steeds illegaal, vrouwen hebben heel veel minder
kans op een carrière. Zij kijkt naar het eerste deel van de stelling en ziet
tevreden een halfvol glas op tafel staan. Ik kom vanuit een andere
werkelijkheid, kijk naar het tweede deel van het verhaal en zie een halfleeg
glas.
UIteindelijk
komen we er natuurlijk wel uit: zij leegt haar halfvolle glas in mijn halflege.
Tevreden nippen we van ons volle glas, om en om. Als het leeg is schenk ik nog
eens bij.
We proosten
op Italië, op Nederland, op Europa.
Anderzijds bestaat er op veel gebieden een kritische Italiaanse blik waar wij in het ingedutte Nederland - behalve op levensbeschouwelijke onderwerpen die niet erg passen in de Katholieke traditie - alleen maar van kunnen dromen. Al is dan vaak oopk de andere kant weer veel uitgesprokener. Maar wat weet ik ervan? Wat dat betreft ben ik weer een echte Hollanse Eigenwijs op grond van 13 1/2 artikel dat ik heb gelezen.
BeantwoordenVerwijderenDe Italiaanse blik en de Nederlandse blik hebben allebei hun voordelen en hun nadelen, Martin. Geloof me. Maar openstaan voor die blik van de ander (wat niet wil zeggen dat je het er persé mee eens moet zijn) is al een redelijke verbreding van de horizon. Toch?
Verwijderen